Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΑΣ

Της Διονυσίας Τριπολίτου

Η αποδοχή της ιδιαιτερότητας κάθε ανθρώπου είναι μία βαθύτατη κοινωνική και δημοκρατική πράξη. Η μετριότητα, που χαρακτηρίζει την εποχή μας σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας δεν έχει σύνορα. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο μας προβληματίζει και δεν αφορά μόνο τον ελλαδικό χώρο. Δυστυχώς, εμείς νομίζουμε ότι ορισμένα γεγονότα πλήττουν μόνο τη χώρα μας. Αυτό μας δίνει το άλλοθι να εφησυχάζουμε. 

Η ελλειμματική πολιτική γύρω από την παιδεία μας και την εκπαίδευσή μας οδηγεί τις περισσότερες φορές στο να αναστέλλουμε τις δράσεις που θα επιθυμούσαμε να υλοποιήσουμε φοβούμενοι ότι δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές ή ακόμα χειρότερα ότι θα μας χλευάσουν. Αυτές οι σκέψεις απομονώνουν και πνίγουν την κοινωνική μας εξέλιξη σε όλα τα επίπεδα του οικογενειακού, οικονομικού και επαγγελματικού μας προγραμματισμού. Ωστόσο, παρατηρούμε φωτεινές εξαιρέσεις που με την προσωπική τους τόλμη, διαύγεια και προσπάθεια, απ΄ότι διαφαίνεται, αφυπνίζουν την συλλογική συνείδηση.

Ένα παράδειγμα αυτής της προσπάθειας ήταν η έκθεση φωτογραφίας στο Πολύκεντρο Θαλασσινού με θέμα: «Και εγώ μπορώ!». Μία έκθεση που προετοίμασε και επιμελήθηκε ο Νικηφόρος Πιτταράς μαζί με τα παιδιά του ΚΔΑΠ/ΜΕΑ και την υποστήριξη του Δήμου Κω. Συναντηθήκαμε Εμείς με την  Ιδιαιτερότητά μας, «Εμείς» και οι «Άλλοι» φιλτράροντας μέσα από το φωτογραφικό φακό τον καθρέπτη μας με τον άγνωστο εαυτό μας: το κάτοπτρο και η αντανάκλασή του. Ένα μαχαίρι που έμπηξε στο κόκκαλο την υπενθύμιση ότι δεν είμαστε μόνοι πάνω σ΄αυτή την γη. Η μετουσίωση της ανθρωπιάς, γιατί βλέπεις όπως νιώθεις και νιώθεις όπως σκέφτεσαι. Η αλληλεπίδραση του εγώ με το εμείς. Η αλληλεπίδραση της ύπαρξης και της πράξης. Εδώ, στο νησί της Κω τούτες της μέρες «σπάσανε» τα σύνορα των πολιτών. Εμείς γινήκαμε αυτοί. Ξεπέρασαν τη μετριότητα ο φωτογράφος και τα παιδιά. Ο φωτογράφος έγινε παιδί και τα παιδιά έγιναν φωτογράφοι. Απίστευτες οι εκφράσεις, το χαμόγελο, οι αμφιβολίες, η αβεβαιότητα του ταξιδιού, η σιγουριά, η θέληση. Μια γροθιά στην ανέτοιμη και αφιλόξενη κοινωνία μας στο να εντάξει το κάθε μέλος της με τις κάθε ιδιαιτερότητές του. Μία κοινωνία της σιωπής που ντρέπεται, που φοβάται, που κρύβει την ιδιαιτερότητα απ΄ όπου και αν προέρχεται. Απίστευτο και όμως πραγματικό! Μέσα από τις φωτογραφίες αντικατοπτρίστηκε η μία πλευρά στην άλλη. Αποκαλύφθηκε και αποκάλυψε τη σφαίρα του μυστηρίου στη λογική του καθωσπρεπισμού μας. Μας ανάγκασαν να βγάλουμε τις μάσκες και να ξεγυμνωθούμε. Μας ανάγκασαν  να εμβαθύνουμε στη μοναξιά.

Η αποκάλυψη τώρα μιας κοινωνίας που στέκεται απέναντι, χρήζει επειγόντως να εκτεθεί σε όλα τα δημοτικά σχολεία, γιατί η «σκληρότητα» των παιδιών μπορεί να αλλοιωθεί μέσα από τις μικρές ρωγμές αυτών των ιδιαίτερων παιδιών, που επέδειξαν το θάρρος της ύπαρξής τους. Είναι ο σπόρος της ελπίδας, απ΄όπου θ΄ανθίσει ένα «αγριολούλουδο». «Ύψιστος πλούτος μου, η βαθύτατη γαλήνη που εντός της πασχίζω και κερδίζω ό,τι δεν μπορεί να μου αφαιρέσει ο κόσμος με τη φωτιά ή το σπαθί» (J.W. Von Goethe).

ISBN: 978-960-931479-4 "στάση:Επικοινωνία" Σελ 272, συγγραφέας Διονυσία Τριπολίτου.